U petak, 28.studenog 2014. u Narodnoj knjižnici i čitaonici Vlado Gotovac u Sisku od 18 h mogli su se čuti jecaji, tužni uzdasi, suze i zvuk otvaranja papirnatih maramica, a u zraku se mogla osjetiti bol, tuga, čežnja…
Te večeri u prostoru capraškog Odjela Knjižnice održana je promocija poeme “Hava, majka Prijedorčanka” autora Admira Muhića.
Iako promocija literarnih i književnih djela ne izazivaju mnogo emocija, ova promocija je bila promocija istine…istine koja se desila 1992. godine u mjestu Zecovi kod Prijedora u kojem je u jednom danu majka Hava ostala bez 6 sinova i muža. Majka Hava je paradigma stradanja bošnjačkog naroda, paradigma genocida u BIH.
Pored samog autora Admira Muhića čija je ovo bila 18 promocija poeme o bosanskoj majci Havi, promotori su bili Ferid Krak, zamjenik načelnika općine Cetingrad kao i Dževad Ponjević, prof.bosanskog jezika i književnosti.
Intencija autora je ne promoviranje mrženje već istine sa porukom “Da se nikada i nikome više ne ponovi”.
Muharem je imao 53 godine.
Senad je imao 31 godinu.
Sead je imao 29 godina.
Nihad je imao 24 godine.
Zilhad je imao 23 godine.
Zijad je imao 20 godina.
Nishad je imao 18 godina.
Izvadak iz poeme
HAVA MAJKA PRIJEDORČANKA
U jednom je Božjem danu
Hava majka
Sinove izgubila
I svoga čo’jeka
Jedinog čo’jeka
I šest sinova
Sve ljepši od ljepšega
Sve jači od jačega
Sve mlađi od mlađega
…
Nishada
Zijada
Zilhada
Nihada
Seada
Senada
Još supruga Muharema
Da je samo sedam vlasi
Iz šake kose svoje istrgla
Zaboljelo bi
Hej šest sinova i čo’jeka
U jednom danu izgubila
I još srce njeno nije stalo
I kuca i drži je o životu
…
Odveli ih toga dana
Majka Hava
I čestita hanuma
Ni užinu spremila nije.
Odveli ih kasapini
Niz strme strane
Sela Zecova,
Niz obale
Ispod njihovijeh kuća
Odveli ih samo
Što su drugačija
Imena imali
Odveli su
Nishada
Zijada
Zilhada
Nihada
Seada
Senada
I supruga Muharema
Odveli ih
Bez milosti
Odveli ih i vratili nisu
O njima više ni riječ
Izustili nisu
Ni pokazali nisu
Gdje im je život
Bio prekinut
Na ovome svijetu dunjaluku
Ni gdje im kosti
Sada proživljenje čekaju
…
U šumama rastu
I bukva i hrast
I nikada još bukva
Nije pala na hrast
Samo zato što je hrast
Drvo na drvo neće
A čovjek čovjeka ubija
Zato što mu je samo
Ime drugo
Što nije kao njegovo
Njih sedmorica
Nishad
Zijad
Zilhad
Nihad
Sead
Senad
I suprug Muharem
Ostali su
Sa svojim imenima
I sada kada ih više nema
A njihovi katili
Više nisu
Sa imenima svojim
Oni imaju ime zločinca
I samo im je zločin ime
A genocid prezime
Druga imena nemaju
…
Taj zločin
Zli čin
Počinili su ljudi neljudi
Da, ljudi neljudi
Ljudi neljudi to su počinili
Životinje nisu
Životinje to ne bi
Niti umiju
Zvijeri to nisu počinile
Nego ljudi neljudi
Koji su imena gledali
Dok su ubijali
Oni su to počinili
Oni su gori od zvijeri
Oni su se Bogu usprotivili
I svemu što je
Muslimansko
Bošnjačko
Bosansko
Svemu što nije zlikovno
I svemu što je
Normalno
I moralno
I prirodno
…
A ko je uradio
Ovaj zli čin zločin
Havini domaći komšije
Počinili su to domaći
Komšije
Nisu drugi
Već domaći
Oni su dobro znali
Njih sedmoricu
Nishada
Zijada
Zilhada
Nihada
Seada
Senada
I supruga Muharema
…
Hava majka Prijedorčanka
Ne kune
I ne proklinje
Rukama
Po licu grijehe sa svijeta stire
Nakon Fatihe
I svakom poimenice obraz Miluje
– Dragi moj sine
Nishade
Zijade
Zilhade
Nihade
Seade
Senade
I mužu moj Muhareme
Halale šalje
Hava majka
Život daje
